كم هى صعبه تلك الليالى
التى احاول ان اصل فيها اليك
اصل الى شرايينك الى قلبك
كم هى شاقه تلك الليالى
كم هى صعبه تلك اللحظات
الت ابحث فيها عن صدرك ليضمنى
حبيبى
الشوق اليك يقتلنى
دائما انت فى افكارى
وفى ليلى ونهارى
صورتك
محفورة بين جفونى
وهى نور عيونى
عيناك تنادى لعيناى
يداك تحتضن يداى
همساتك تطرب اذناى
ياحبيبى
ايعقل ان تفرقنا المسافات
وتجمعنا الاهات
يامن ملكت قلبى ومهجتى
يامن عشقتك وملكت دنيتى
حبيبى
عندما انام احلم انتى اراك
بالواقع وعندما اصحو
اتمنى ان اراك ثانيه فى احلامى
عندما ابدا بالكتابه
اجد نفسى واجد ذاتى
اجد نفسى تنطق بالحرو المقهورة
التى تابى ان تتوراى بين السطور
اجد ببعض الاحيان
ادمعى تنساب على ورقتى تبللها
فتبقى حروى هى ذاتى الخجول
الذى تريد التحرر ولكنها تابى واحيانا
عندما اكتب
انسى ان لى ابجديات ومقاييس
المفروض لا افرط بها
اما عندما اكتب عن حبى
اجده يتجسد بمعانى ضعيفه بين السطور
لاننى اجد حبى بداخلى نابع بكل حساسيه
وعندما اهدى حبيبى احرى اجدها لا تعطى
معنى مثل الذى فى وجدانى اكثر بكثير
فاختار وتبدا معاناتى وتبدا فصول اعترافاتى
بورقتى التى قد امزقها بعد ذلك
لانها قد تظهر نقاط ضعى
ولكن بعدها احس بالراحه
واننى وجدت ذاتى التائه
فهل ياترى استطيع اهداء احرفى
اليك يا من احبك القلب
اليك يا من احتوتك العيون
اليك يا من اعيش لاجله
اليك يا من طيك يلاحقنى
اليك يا من ارى صورتك فى كل مكان
فى كتبى فى احلامى فى صحوتى
اليك يا من يرتعش كيان
من شدة حبيبى
الشوق الى رؤياك
فقط عند ذكر اسمك
هذا اقل مااستطيع التعبير عنه
لان حبك يزيذ فى قلبى كل لحظه
ولانك انت
كل شئ فى حياتى